OFF CINEMA 2014
Zwycięskie filmy 18. MFFD OFF CINEMA
ZŁOTY ZAMEK Liat Mer za film „Locked Down”
SREBRNY ZAMEK Volha Dashuk za film „Not alone”
BRĄZOWY ZAMEK Teresa Czepiec za film „Superjednostka”
Wyróżnienia:
Piotr Stasik za film „Dziennik z podróży”
Sandeep Rampala Balhar za film „Cotton Dreams”
Tomasz Śliwiński za film „Nasza klątwa”
Nagroda publiczności Lidia Duda za film "Wszystko jest możliwe"
JURY
Skład Jury 18. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego OFF CINEMA w Poznaniu.
Marcel Łoziński - wybitny polski dokumentalista, autor świetnych krótkometrażowych i pełnometrażowych utworów, twórca blisko 50 filmów i notacji dokumentalnych, zdobywca kilkudziesięciu nagród na festiwalach w kraju i zagranicą.
Pisząc pracę dyplomową pod koniec studiów w łódzkiej szkole filmowej, Łoziński przedstawił założenia własnej autorskiej koncepcji filmu półotwartego. Zakładała ona szczególny rodzaj prowokowania wydarzeń przed kamerą, aranżowania określonych sytuacji międzyludzkich, by w momencie włączenia kamery wydarzenia zaczęły się toczyć samoistnie, bez ingerencji filmowca, za to nabierając dramaturgicznej gęstości i odsłaniając ukrytą prawdę o opisywanym świecie. W taki sposób Łoziński nakręcił większość swoich znakomitych filmów od Happy endu (1973) poczynając, poprzez Wizytę (1974), Jak żyć (1977) i Ćwiczenia warsztatowe (1984) aż po A gdyby tak się stało (2007). W latach 70. XX wieku Łoziński był wiodącym twórcą kina dokumentalnego „nowej zmiany”, kontestującego zastany porządek społeczno-polityczny PRL, manifestowany we wszechobecnej propagandzie, która skutecznie blokowała społeczeństwu dostęp do rzetelnego obrazu rzeczywistości. Realizowane wówczas przez Marcela Łozińskiego filmy odsłaniały skrywany przez rządzących wizerunek świata, a że przy tym często okazywały się politycznie niepoprawne, czyli niecenzuralne, bywały niejednokrotnie objęte zakazem pokazywania i trafiały na wiele lat „na półki”. W dekadzie stanu wojennego Łoziński wraz z przyjaciółmi z Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie kręcił potajemnie dokumentalne filmy niezależne i materiały wideo wysyłane na Zachód. Ta podziemna działalność filmowców zgrupowanych wokół Łozińskiego przyniosła obfity plon w postaci bezcennych, nieocenzurowanych zapisów życia w Polsce lat 80. W kolejnej dekadzie, po upadku komunizmu i zniesieniu cenzury, Łoziński z powodzeniem udowodniał, że sztuka dokumentu może być z powodzeniem rozwijana także w nowych realiach, gdy opisywanie „świata nieopisanego” ponad głowami cenzorów, przestało być naczelnych zadaniem „człowieka z kamerą”, artysty kino-prawdy. Wówczas powstały głośne filmy dekady: 89 mm od Europy (1993), nominowany do Oscara hołd dla polskiej szkoły dokumentu krótkometrażowego, czy entuzjastycznie odbierane przez widzów różnych pokoleń Wszystko może się przytrafić (1995), a wreszcie Żeby nie bolało (1998), film-protest, ostro stawiający pytanie o granice etyczne, których ekshibicjonistyczny dokument telewizyjny końca wieku zdawał się nie zauważać, przekraczając bariery dobrego smaku i wstydu w pędzie ku coraz większej oglądalności. Od tego czasu zaczęto mówić i pisać o „szkole Łozińskiego”, przeciwstawianej panującej na małym ekranie „szkole Fidyka”. Wkrótce istotnie Łoziński stał się nauczycielem w szkole filmowej, a konkretnie w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Andrzeja Wajdy, gdzie pod jego opieką, na specjalistycznym kursie dokumentalnym, zdobywali swoje umiejętności młodzi dokumentaliści, którzy w nowym stuleciu stali się liderami krajowego kina faktów. Łoziński niestrudzenie rozwija swój kunszt artysty dokumentu potwierdzony poetyckim Poste Restante (2008), poruszającym filmem-wyznaniem Tonia i jej dzieci (2011), czy dokumentem autobiograficznym Ojciec i syn w podróży (2013).
Członkowie:
Krzysztof Miller
Ileana Cecanu
Urszula Tes
Anita Piotrowska
